کد تماس با ما

هـنوزҐ راه برگݜتن، بـﮧ روز روشــ ــــن و נارҐ

اگـﮧ از این شب تاریڪ یـﮧ جۅړے נست برנارҐ

هنوزҐ رנپـــاے من ، رو برفــــاےِ زمستوכּــ ـــﮧ

ݜایـנ بازҐ امــــیـנے هست ڪﮧ برگـ ـــرנҐ بـﮧ اون خـــوכּـــﮧ

ڪمڪ ڪـن، ๛ایـﮧ ۅحݜت ، جۅۅכּـیم و قرق ڪرנه

נلــم بے لمس ؏ــ ـــݜق تو ، همݜ ایـن گوشـﮧ بۼ ڪړנه

همـچـون ساعـت شنی شــده ام کــه نـفــس هـای آخـرش را مـیـزنـد

و الـتـمـاس مـیـکــنــد

یـکـی پـیـدا شـود و بـرش گــردانـد مــن هــم …

نـــــــــه

لـطــفـا بـرم نـگــردانـیـد !! بــگـذاریــد تــمام شــوم …

"خَستِگان را چو طَلَب باشد و قُوَت نَبـُـوَد ..."

ســـلاҐ....

خیلے خستـﮧ ام، بـﮧ خاطر این چند ماهے که بـﮧ من بد گذشت و

خیلےمتاسفم که در ترم جدید این خستگے ها را با خودم سر کلاس می برم.

از خستگے هایم گفتم تا بگویم این آخرین پست من است؛

هر چند این خداحافظے زودهنگام برایم خوشایند نیست، اما وقت کمے دارم

برای جمع و جور کردن برنامـﮧهاے درسے و کارهاے... باز هم درسے

و همچنین زندگے ام!... که همین وقت کم با آمدن بـﮧ اینجا کمتر هم مےشود؛

بـﮧ همین خاطر بر خلاف میل باطنے ام، مجبورم این خانـﮧ را ترک کنم...

ازهمـﮧ ے کسانے که در این مدت براے من کامنت گذاشتند، ممنونم.

چـﮧ آنها که مے شناختمشان و چـﮧ آنها که نمے شناختم.

بهار

آخَرین بار که مَن اَز ته دِل خَندیدَم ،

عِلَتَش پول نَبود.اِنعکاسِ جُکِ هَر روز نَبود.

عِلَتَش چِهره یِ ژولیده یِ یِک دَلقَکِ گیج ،یا زَمین خوردنِ یِک کور نَبود.

مَن به « مَن » خَندیدَم که چونان دَلقَکِ گیج، پای می لَنگانَم.

نَقشِ یِک خَنده به صورَت دارَم و دِلَم غَمگین اَست...

اَز اُتـــاقِ خاطِـــړاتَم بۅےِ حــَـڵوا بُلَنـנ ݜُــנه اَ๛ـــت..

ﺂراҐ فـــاتـِـحـﮧ اے بـِـخـــۅاכּ...

ݜـــایَـנ څـُנا گُـذَݜـــتـِﮧ اҐ ړا بیــــامــُـړزَנ!

ا؏تړافــــ میڪنم براےנاشتن تـ♥ـۅ هیچ ڪارے نڪرנҐ

اما برا ےفراموش ڪړנنت هر ڪاړے میڪنم ...

دلــــــم انبــوه غـَـم دآرد

در ایـن انــدوه ویــرآنــے ..

ڪمــے تآ قــســمتے ابــرـے ☂

و شــآیــد بـآز بــآرآنــے ...

من و تـ♥ـو براے بهم رسیدن هیچے کم نداریم...جز یه Ґ؏جزه ے بزړﮚ...

 گاهـــــے مجبـــورے براے راحــــت ڪــــړנن خیــــال נیگـــــران

خـــوנت روخوشحـــــــال نشان بــــدهے

ولـــــے چه حیــــف که נرونـــــت غوغـــــــا๛ت .

در خواب های کودکی ام

هر شب طنین سوت قطاری

از ایستگاه میگذرد

دنباله ی قطار

انگار هیچ گاه به پایان نمی رسد

انگار

بیش از هزار پنجره دارد

و در تمام پنجره هایش

تنها تویی که دست تکان می دهی

انگاه

در چارچوب پنجره ها

شب شعله میکشد

با دود گیسوان تو در باد

در امتداد راه مه الود

در دود

دود

دود....

قیصر امین پور

                                      با پای دل قدم زدن آن هم كنار تو 

در دفتر همیشه ی من ثبت می شود 
 این لحظه ها عزیزترین یادگار تو 

تا دست هیچ كس نرسد تا ابد به من 
 می خواستم كه گم بشوم در حسار تو 

احساس می كنم كه جدایم نموده اند 
 همچون شهاب سوخته ای از مدار تو 

آن كوپه ی تهی منم آری كه مانده ام 
خالی تر از همیشه و در انتظار تو 

 این سوت آخر است و غریبانه می رود 
 تنهاترین مسافر تو از دیار تو 

هر چند مثل آینه هر لحظه فاش تو 
هشدار می دهد به خزانم بهار تو