کد تماس با ما

رفته بودم سر حوض

تا ببینم شاید، عکس تنهایی خود را در آب...

آب در حوض نبود ماهیان می گفتند:

هیچ تقصیر درختان نیست ظهر دم کرده تابستان بود

پسر روشن آب، لب پاشویه نشست و عقاب خورشید

، آمد اورا به هوا برد که برد

بــــاراלּــیم

בلـمـ چترے میפֿــפּاهــב از جنــس

בسـتهاے تـــפּ

چـتــرے بــرایـمـ بـگیـــر ، حتے פֿـیــآلے

פֿـیــسِ ב لــتـنــگـیــــمـ

بــــاراלּ مـےآﻳـــנ

בارב مـےبــآرנ امـآ نـہ مثـلــ همیـشــہ

انـگـار بـا تـפּ بــــاراלּ حالــ בیــگرے בارב

مگـر نگفتـے بــــاراלּ هـــواے בפּ نفــره اωـــتـــ

پــس چـــرا هــرچہ نگاه مےڪنــمـ تــפּ را نمـےبینمــ!

دردها دسته شدند کلبه ای ساختند و نـــام این کلبه تنگ و تاریک را غـــم نهادند

اشکها دریا شدند .دل را تنگ و بی تاب کردند .هراسان شدند و جویبار خروشانی پدید اوردند

حال غـــم نه تنها از چهره پریشانم بیداد است بلکه از عمق وجودم آن را درک کرده و بدون درخواست او به

 استقبالش رفتم.

صحنه یک رنگی غم؛ خاطرات درد را تداعی میکند .آن لحظات ممکن است لحظات ناخوشایندی

 باشد .اما غم هم بندی از خاطرات را گره میزند و در میان دردها بایگانی میکند

تو به سراغم آمدی بی هیچ طلبــی

من تو را خواستم بی هیچ خواهشــی

تو مرا در خود گرفتار کردی بی هیچ سخنــی

من به تو هیچ نگفتم بی هیچ بهانــه ای

آری حصار غم چون اتشی روح و جسم را در بر میگیرد و با میله های اهنی مرا در بر میگیرد

נڵــــҐ گرفتـﮧ پـــנر برایم بـهـار بفرستيـנ           ز ݜـهر ڪۅנڪے اҐ  ياנگــــار بفرستيـנ

נڵــҐ گرفته پــנر ! رۅزگــار با مـن نیست          נ؏ــــاے خيــر ۅ صـנاے נۅتــار بفرستيــנ

اگر چـﮧ زحمتتان مے ݜۅנ ۅڵے اين بـار           بړاے נخترڪ خــۅנ " قــــرار " بفرستيـנ

ۼـــم از ستاره تهے ڪرנ آسمـ ــانم را          ڪمے ستـــاره ے נنبــاڵـﮧ נار بفرستيـנ

بـﮧ ا؏ـتبار گذݜته נۅ خۅݜــﮧےڵبخـنــנ           נر ایـن زمــانـﮧے بے ا؏ـــــتبار بفرستيـנ

تماҐ رۅز ۅݜب من پراز زمستان ا๛ــت          נڵـــــҐ گــرفتـﮧ برایـم  بهــــار بفرستــیـנ

دوست داشتم کنارت بودم پدر نه در این غربت شلوغ ...

                   دوستدارت:  بهار

                              و گر از هر گلݜ جوݜــــנ بهــــارے،بهــارے از تو زيبـــــاتر نيـارנ

بهــــارҐ נخترҐ، چون خـنـנه ے صبح،امیـנے میـנمـנ נر خنـנه تـو

                              بـﮧ چݜــم خويشتن میبینم از נور،بهــ ــــار נلكݜ ﺂيـنـנه ے تـو

 دوستدارت:  پــدر

میدونی بُن بَستِ زِندِگی كُجاست؟ ـــ جايي كه نه حق خواستن داری، نه توان فراموش كردن !

دیگه نه بحــث می کنـم... نــه توضیـــح میدم...!

نه توضـــیح می خوام...و نه دنبال دلیـــل می گـردم...!

فقط نگاه می کنــم و ســـکوت و...

فاصلــه می گیــــرم...

بیچاره عروسکــ !دلش میخواست زار زار بگریــد،ولی خنده را برلبانش دوخته بودند..

کاشـ میـ شد آدمــــ گاهیـ بهـ اندازه‌یـ نیــــاز،

بمـــــــــــیرد...

بعد بلند شود..آهستهـ آهستهـ خاک‌هایشـ را بتکاند،

گـَــردهایَشـ بِمانَــد...

اگر دلشـ خواستـ ، برگردد بهـ زندگیـ دلشـ نخواستـ،

بخوابد تا ابـــــــــد...